Aangezien we dit jaar het Argenta-weekend te Centerparks links hadden laten liggen maar toch graag nog es een weekendje erop uit trokken met de nichtjes, gingen we van vrijdag tot en met maandag naar Rabit Hill, ofwel Konijnenheuvel. Dit is een Landal-park in Nederland, bij de Hoge Veluwe. Het park is gekend voor de vele konijntjes die er vertoeven, vandaar de naam. Afgelopen week was het eerste wat Viktor elke ochtend zei: “Vandaag gaan we naar de Konijnenheuvel!”. Hij was er erg op gebrand!
Bij aankomst vrijdagmiddag trokken we meteen naar de Bistro om onze hongerige magen te vullen. We moesten helaas lang wachten op een maaltijdje dat weliswaar lekker was maar lang niet voldoende om de honger te stillen. Niet echt een goeie prijs-kwantiteit verhouding dus. Kwantiteit was er genoeg wat de wespen betreft. We werden gewoon bedolven onder die akelige beesten. Jimmy heeft er zeker 5 doodgemept op de tafel. Het onvermijdelijke gebeurde: onze uk werd gestoken door een wesp. In elk geval dat is wat hij zegt. Er zat inderdaad een wesp op zijn hand en er was een rood vlekje te zien achteraf en Viktor huilde heel hard. Omdat hij na een paar minuten al stopte met schreeuwen weten we niet zeker of de wesp effectief toegeslagen heeft.
Ons huisje tussen de bossen was leuk maar klein voor 7 personen. De badkamer was 1,5 m² en bestond uit een lavabo en een douche zonder douchebak waardoor heel de vloer nat was bij elke douchebeurt. De kindertjes waren door het dolle heen omdat ze met z’n drieën op 1 kamer mochten slapen. Leto wordt als kleinste van de bende vaak uitgesloten. De twee groten smeden vaak snode plannen om het dutske te plagen, heel zielig! Meermaals kregen we van Viktor een concert wanneer Leto zijn fiets of knuffel durfde aan te raken. Jongens, wat een jaloersheid! En Leto gooide graag nog wat olie op het vuur wanneer ze over Viktors nagelnieuwe tweewieler riep “Mijn fiets!”.
De eerste dag was Alix pechvogel van dienst. Ze viel verschillende keren met haar fiets en wanneer ze in het bos van een helling naar beneden wilde lopen smakte ze natuurlijk onderaan tegen het asfalt. Alweer een mooi concert dus. De tweede dag maakten we een leuke fietstocht door het Nationaal Park de Hoge Veluwe, werkelijk een prachtig stuk natuur! ’s Avonds was iedereen erg moe en toen we de drie ukken te slapen wilden leggen, werd onze grootste schrik werkelijkheid. Ginooke, ons lieve Ginooke die al heel z’n leven lief en leed deelt met onze zoon, die zijn troost en toeverlaat is in de crèche, thuis en overal waar we komen, ook in China, ons lief Ginooke was vermist! Heel het kot werd overhoop gegooid, werkelijk overal hadden we gekeken. Het was intussen lang voorbij bedtijd dus Viktor zou de nacht moeten doorbrengen zonder zijn wederhelft. Een emmer vol tranen werd er gehuild. Telkens we een nieuwe poging waagden en Vikor naast Alix in z’n bed werd gelegd, vroeg Alix goedbedoeld “Heb je Gino nog niet gevonden? Ga je zonder hem slapen?”. Natuurlijk bracht dit het verdriet opnieuw naar boven en wilde Viktor niet gaan slapen. Rond 21.30 u legden we Viktor ten einde raad in ons eigen bed. Ik legde nog even de kleren opzij die op het bed lagen. En wat zat er in Jimmy’s vest? Onze verloren gewaande zoon, Ginooke. Eindelijk kon Viktor de slaap vatten. Ik had echter een onrustige nacht want moest in het midden van twee éénpersoonsbedden liggen tussen 2 snurkers.
Zondag trokken we naar Burger’s Zoo te Arnhem en wie was er nog geen pechvogeltje geweest? Ons Letooke! In de Desert-biotoop, tussen de cactussen, viel het dutske uit haar buggy op de grove betonnen vloer. Ze zag eruit alsof ze een pak slaag in haar gezicht gekregen had: bloedneus, gezwollen voorhoofd en toegetakeld oog. Wat een zielig hoopje! We maakten er nog het beste van in de zoo maar voor Leto was het plezier er toch af voor de rest van de dag. Ook Viktor kon aan den lijve de gevaren van de woestijn leren kennen. Ik legde hem uit dat in de woestijn cactussen groeien en dat cactussen stekelige planten zijn. Dat moest hij even onderzoeken. Hij neep en wreef in een cactus die er op het eerste zicht zachtaardig uitzag. Het venijn zat ‘m echter in de uiterst fijne stekeltjes die overal in zijn handen bleven steken. Een hele dag heeft onze kleine keizer nog lopen jammeren en om de beurt heeft iedereen geprobeerd zoveel mogelijk stekeltjes te verwijderen.
Het weekend werd afgesloten met pijpestelen regen. Lang hebben we getwijfeld of we de laatste dag nog een activiteit zouden doen of gewoon rechtstreeks huiswaarts zouden keren. We besloten dan toch maar naar het familiepark Koningin Julia Toren te trekken. Iedereen opgewekt en in blijde verwachting van coole attracties. Groot was onze teleurstelling toen we aan de kassa vernamen dat de inkomprijs ruim 19 EUR bedroeg en alle kindjes moesten betalen, ook Leto en Viktor die slechts 2 jaar zijn. We trokken dus na wat geaarzel terug naar de auto’s die wet net geparkeerd hadden, de kinderen voortslepend. Als alternatief gingen we naar het Toys Museum in Dieren. Het kostte ons een autorit van 2 uur omdat we volledig de verkeerde kant waren uitgereden maar ’t was toch de moeite. Althans voor ons, iets minder voor de kindjes. We zagen er poppen, attributen en taferelen van kinderseries uit onze jonge jaren: Fabeltjeskrant, Sesamstraat, Dikkie Dik, Vrouwtje Theelepel, the A-team, de Bereboot, Pippi Langkous, … Geweldig! De kindjes mochten in het winkeltje op ’t einde een souveniertje kiezen: Leto koos een Pingu, Alix een voor mij onbekend figuurtje en Viktor vond zijn gading niet … tot mémé met een grote dikke Dikke Dik kwam aanlopen. Onze uk was meteen verkocht en mijn portemonnee was 20 euro lichter.
Wulder 