Terugrit

We reden in drie etappes naar onze eerste bestemming, (via München en Zagreb naar Sarajevo), maar de terugrit willen we in slechts twee etappes volmaken: van Mostar in een keer naar München en daarna naar onze nederige stulp.

Vanuit Mostar rijden we richting uiterste Zuiden van Bosnië, om via de kust van Kroatië naar Zagreb en zo verder te rijden. Naarmate we verder Zuidwaarts rijden zien we betere infrastructuur en veel nieuwe en mooie gebouwen, kantoren en winkels, hier lijkt ons veel investering te gaan naar het rijkere? Zuidelijke gedeelte. Maar ook hier nog steeds geen snelweg of tweevaks baan. Daarom dus dat we eerst naar Kroatië rijden. En zowaar, we zijn Kroatië nog maar net binnen of daar is het begin van een nagelnieuwe snelweg richting Zagreb. Vermits we helemaal aan het begin van deze (met tol belaste) snelweg oprijden rijden, is er bijna geen enkele andere auto te zien, het is een plezier om te cruisen over deze speciaal voor ons aangelegde snelweg, of althans zo voelt het toch een beetje.

Het is al vrij laat (na negen uur) wanneer we uiteindelijk arriveren in München. We stappen terug het Holiday Inn hotel binnen en hopen dat ze nog een kamertje vrij hebben. De familie kamers blijken allemaal bezet maar als we vertellen dat het voor ons helemaal niks uitmaakt om maar twee bedden te hebben voor ons viertjes (‘We will share the beds, it’s ok, we do this often.’), worden er behoorlijk want wenkbrauwen gefronst achter de balie. Moe ploffen we in het bed en kijken ernaar uit om morgen weer thuis te zijn.

Mostar (Bosna i Hercegovina)

We zijn terug in Bosnië aangekomen, meer bepaald in het stadje Mostar. Dat zal menigeen waarschijnlijk een klein belletje doen rinkelen want Mostar ging de wereld rond wanneer in de smerige Joegoslavische oorlog de eeuwenoude brug vernietigd werd. Niet alleen de brug maar heel Mostar heeft het hard te verduren gekregen en vrijwel heel het centrum werd vernield. Een kleine twintig jaar later is daar nu sporadisch nog iets van te merken. Het hart van de oude stad, de befaamde brug, is helemaal vernieuwd en tientallen souvenir standjes en uitnodigende restaurantjes fleuren de boel helemaal op.

De paar kleine straatjes wemelen van toeristen die kuieren en genieten op terrasjes van oa het overheerlijk ijs dat men hier in alle kleuren en smaken aanbiedt. Souveniertjes bestaan overwegend over “The Old Bridge” of over de oorlog: soldatenbaretten, kogels en allerhande munitie. Andere prulletjes lijken recht uit het Middenrijk te komen want we kunnen niet verklaren waarom we plots “The Temple of Heaven” hier zien liggen :-). Her en der staan kerkjes maar vooral moskeeën en minaretten tussen de gebouwen. Er is hier zelfs een grot met daarin een coole lounge bar, alles piekfijn in orde.

Wanneer we eventjes afwijken van die paar vernieuwde straatjes zien we toch een pak gebouwen in de stijgers staan voor renovatie en een heleboel andere die nog de sporen laten zien van de oorlog. Her en der lopen kleine zigeuner kinderen de vuilbakken af te speuren naar eten. Het is peis en vree in het kleine toeristische centrum, maar eens daarbuiten is er nog werk aan de winkel. Desalniettemin is dit zeker een aanrader voor een daguitstapje mocht je hier in de buurt zijn.

Oh ja, vermeldenswaardig is ons Pansion Čardac waar we verblijven. Slechts 3 kamertjes die verhuurt worden hier en de gastvrouw is een zeer lieve en attente mevrouw die ons bij aankomst alvast verlekkerde met zelfgemaakte frisdrank en gebakjes, smullen maar.

Jammer genoeg is onze reis alweer tot een naderend einde gekomen. Morgen trekken we terug huiswaarts met eerst nog een overnachting in München. Tenminste als ik hier weg geraak met mijn auto want de straatjes zijn hier enorm smal met her en der geparkeerde auto’s die de boel blokkeren. Dat wordt tot op de millimeter manoeuvreren morgen, fingers crossed!

Kotor (Montenegro)

Volgens mijn uitstekend uitgekiende plan zouden we na ons verblijf in Etno Selo 2 nachten gaan kamperen in Biogradska Gora Nationaal Park. We hadden alles voorzien: tent, luchtmatras en pomp, 4 slaapzakken, proviand, kaarsje tegen de muggen. Terwijl we koers zetten naar het park merken we echter steeds duidelijker dat de bergwegen ons weer eens bij de neus nemen. We komen slechts tergend traag vooruit en op dit tempo zullen we pas in de late namiddag arriveren. Bovendien willen we na de 2 nachten kamperen naar de kust, helemaal aan de andere kant van het land. Daarom besluiten we de plannen te wijzigen en te kamperen bij een meer dichtbij de stad Nikscic, niet zo ver van Etno Selo. Wanneer we na enkele uren terugrijden bij het meer aankomen regent het en blijkt alle grond rondom het meer ofwel te bestaan uit moerasland ofwel uit rots. Opnieuw zijn we dus genoodzaakt ons plan te wijzigen. Jimmy, die geen aanhanger is van kamperen, stelt voor om nu reeds door te rijden naar de kust. Zo gezegd zo gedaan, we rijden verder richting kust en gaan ervan uit dat we in de toeristische badplaats Budva wel een hotelletje zullen vinden. We parkeren daar de auto en starten onze hotelzoektocht te voet. Daarbij doen onze ogen pijn van al het rode vlees van mannelijke en vrouwelijke Russen die zich in nauwelijks verhullende badkledij langs de straten flaneren. Ik kan je verzekeren, dat was vaak geen streling voor het oog! Het begint ons te dagen dat Budva misschien niet de geschikte plaats is voor ons. De kids stellen hun hoop op een hotel met een zwembad en glijbanen. Wanneer ik daar informeer naar de prijs moet ik de kids teleurstellen: 250 EUR per nacht is me net iets teveel. Intussen is het avond geworden en zijn we het allemaal wel wat beu geworden. Uiteindelijk neem ik de gsm en bel naar het hostel waar we de daaropvolgende 3 nachten geboekt hebben, Old Town Hostel in Kotor, in de prachtige Baai van Kotor. Na 2 minuten is het geregeld, we kunnen erheen en kunnen deze 2 nachten gewoon bijboeken. Uiteindelijk zijn we tegen 22 u geïnstalleerd in een zeer gerieflijk en gezellig appartementje op de bovenste verdieping midden in de oude stad van Kotor.

We genieten van zon, zee, strand, zwembad, glijbanen, ijsjes, verse vis, een boottochtje, een bezoek aan een avonturenpark, een inspannende wandeling naar een kasteelruine boven op de heuvel en nog heel wat meer.

Jerom de Oppomper

Etno Selo Montenegro

Onze volgende bestemming is Etno Selo Montenegro, een “ecodorp” zoals je er hier verschillende kan vinden. Naar Montenegrijnse normen is het niet zo ver rijden. Op een landkaart lijkt alles hier vlakbij en in afstand gesproken is dat ook zo maar het ruige bergachtige landschap zorgt ervoor dat de gemiddelde rijsnelheid niet boven de 30 km per uur uitkomt. Tijdens onze rit naar Etno Selo rijden we door enge tunnels: gewoon een gat uitgehouwen in de berg, onverlicht en amper breed genoeg voor een Toyota Avensis. In zo’n tunnels is het dan wel tweerichtingsverkeer…

De beloning is groot wanneer we aankomen in Etno Selo: het lijkt wel een aards paradijs voor groot en klein. De jongens moeten meteen aan grote dierenvriend Alix denken wanneer ze de konijntjes voeren, achter de kalkoenen lopen, de poezen strelen en met de hond spelen. In ons gezellige stenen huisje slapen mama en papa in het grote bed beneden. De kinderen moeten een zeer steile houten trap op kruipen om daar onder het dak op matrassen te slapen. Dat vinden ze natuurlijk helemaal super. ’s Ochtends worden we gewekt door gemiauw aan ons raam. Wanneer we het raam openen springt een lieve witte poes naar binnen die Viktor de naam “Witte Linović” geeft. Het wordt de komende dagen ons huisdiertje. De kennismaking met de loslopende kalkoenen is minder zachtaardig. Viktor denkt de beesten te kunnen insluiten en geeft Vladimir hiertoe de nodige aanwijzingen. Wanneer de beesten zich echter opgejaagd voelen fladderen ze plotseling met veel kabaal rakelings over de jongens heen. Die verschieten zich een ongeluk natuurlijk en rennen voor hun leven. Dat was lachen!

De maaltijden hier zijn ook bijzonder te noemen. Als eerste kiezen we voor een plaatselijk visgerecht. Op de menukaart staat echter aangegeven dat het gaat om 1 kg vis. We besluiten daarom het gerecht te halveren en te delen. Even later krijgen we toch nog 3 volledige kleppers van vissen voorgeschoteld, overheerlijk maar we moeten moeite doen om deze halve kg vis op te krijgen. Kostprijs van dit feestmaal is amper 7,5 EUR! De jongens smullen van echte pannenkoeken met huisbereide aardbeiencoulis, mmmmm! Het ontbijt bestaat elke morgen uit een gigantisch bord met daarop het volgende: artisanale kaas- en vleesplakjes, jam, honing, een bolletje boter, een ommelet, 2 sneetjes brood en een stuk of 5 smoutebollen. Stevig ontbijtje dus! Op de derde dag breken we alle vettigheidsrecords: na het ontbijt met de 5 smouttebollen per persoon kiezen we ’s middags voor pannenkoeken, niet wetende dat het avondmaal enkele uren later bestaat uit, opnieuw pannenkoeken, aangevuld met reuzesmouttebollen dit keer in vierkante vorm. Pfff, dit heeft toch wel ruim een dag op onze maag gelegen.

Waar we ons zoal mee amuseerden tijdens ons verblijf in Etno Selo: spelen in de speeltuin en de houten kinderhuisjes, voetballen op het grote grasterrein, elkaar natspuiten met waterpistolen aangezien het aanwezige zwembad leeg stond, genieten van een drankje op een terrasje, Uno spelen, insecten vangen in een potje en opzoeken om welk beest het ging. Zo vingen we een grote bruine mier en een groene sprinkhaan die nog veel groter was. Tegen de verwachting in lag de sprinkhaan na een half uur half dood en na een volledig uur was hij bezweken, de mier was gewonnen!

Ook nog op ons programma stond een bezoek aan Durmitor Nationaal Park. Daar kwamen we na een adembenemende rit van 2,5 uur langsheen een spectaculaire slingerende bergweg. Wie wil genieten van een ongerept berglandschap moet hier zijn!

Tunnels in Montenegro

Camp Grab (Montenegro)

Ons eerste kamp in Montenegro, Camp Grab, ligt net over de grens met Bosnie, aan de Tara rivier, de properste rivier van Europa. We verblijven in een houten huisje met daarin niets anders dan 4 stapelbedden. Voor sanitair moeten we 20 m verder in een apart gebouwtje zijn. Het hele opzet van deze accomodatie is prachtig vormgegeven. Alles klopt: de ligging aan de azuurblauwe rivier omgeven door bergen, de materialen (hout en natuursteen), de schommelbanken en hangmatten op schaduwrijke plekjes, het eten dat traditioneel bereid wordt in een houtoven, het haardvuur dat savonds gezellig knettert. Bovendien kunnen de kids spelen met verschillende viervoeters die hier thuis zijn: een lieve hond die we Bobbie noemen en verschillende poezen.

De meeste gasten komen hier speciaal voor het beoefenen van allerlei watersporten: raften, kajakken, hydrospeed, canyoning, enz. Wij maken kennis met het water door er eerst eens in te zemmen. Dat is sneller gezegd dan gedaan. De temperatuur van deze rivier is 8 graden. Ter vergelijking: in ons zwembad in de tuin bedroeg de laagste temperatuur ooit 14 graden, de warmste 24. Het water van de Tara-rivier is dus ijs- maar dan ook ijskoud! Daarom trekken we een wetsuit aan en de kids ook nog een zwemvest. Zoveel haalt die wetsuit ook niet uit maar het is de gedachte die telt. Viktor en de gastvrouw slagen er uiteindelijk in me zover te krijgen dat we met ons 2 deelnemen aan een raftingtocht. We delen de boot met een Hongaarse familie en de sfeer zit er goed in. Viktor durft een spectaculaire sprong te maken vanop een gigantische rots in het ijskoude water. De oudere jongens van de Hongaarse familie kijken vol ontzag naar hem. We werken ons door alle stroomversnellingen zonder dat er een man overboord gaat.

Naast de watersport moeten we natuurlijk ook de prachtige natuur op de begane grond ontdekken hier. Dat doen we door een inspannende maar heerlijke tocht te maken naar de top van een berg. De top hebben we echter niet gehaald, dat was iets te hoog gegrepen maar we hebben er toch van genoten. Er kwam heel wat klim- en klauterwerk bij kijken want het was geen gezinswandelingetje maar een heuse trektocht. Moe maar tevreden zaten we die avond bij het kampvuur, waar een groep Franse tieners muziek van o.a. Stromae zat te beluisteren. Natuurlijk zong Viktor uit volle borst mee.

Sarajevo (Bosnië Herzogevina)

:

We hebben al over prachtige autosnelwegen gereden maar eens we Kroatië verlaten en Bosnië binnenrijden lijken we een andere wereld te betreden. Geen snelwegen, laat staan tweevaksbanen. Neen hoor, oude infrastructuur en kronkelende eenvaks baantjes is the only way. Onderweg stoppen we voor de lunch in een Etno Selo (Eco Dorp). Vanaf de baan hadden we daar immers een mooie houten speeltuin gezien. Eens uit de wagen zagen we echter de reuzegrote plas aan de voet van de glijbaan, waarop we de kinderen waarschuuwde om de glijbaan niet te gebruiken. Tien minuten later vonden we de twee castaars kleddernat van kop tot teen en loeilend van plezier op de glijbaan. Dan maar weer de auto in louter gekleed in een doorweekte en naar modder (Gotmoor) stinkende onderbroek.

Gelukkig is er weinig verkeer zodat we in de vroege avond arriveren in het “Franz Ferdinand” Hostel, helemaal in het centrum van de oude stad. Sarajevo laat ons alvast een goede eerste indruk: allemaal nieuwe gebouwen en alles lijkt heel netjes te zijn. Dat (bijna) alles nieuw is heeft natuurlijk te maken met de smerige Balkan oorlog waar Sarajevo het hard te verduren heeft gekregen. Er zijn hier en daar nog oude gebouwen vol met gaten van kogels en raketten inslagen. De stad is volledig omsingeld door bergen die volstaan met kleine huisjes. Vanop deze bergen is het een prachtig zicht op deze leuke stad. Het oude centrum heeft leuke straatjes vol met restaurantjes, winkeltjes en minaretten. Het is dan ook hard zoeken om een biertje te drinken want het zijn hier overwegend moslimrestaurantjes. Het nationele gerecht, “Civati” is heerlijk: soort gegrilde worstjes in pita-broodjes met yogurt.

Naast een superleuk zwembad en mooie wandeling besluiten we de taxi te nemen en de “Tunnel of Life” te bezoeken. Tijdens de oorlog werden hier eetwaren, wapens en gewonden door gesmokkeld vanuit het belegerde centrum naar het vrije gebied buiten de stad. We staan versteld van de wreedheid die hier gewoed heeft. Maar het ergste moet nog komen. We bezoeken ook een expo over de etnische zuiveringen in Srebrenica. De verhalen en foto’s die we te zien krijgen sloegen ons met verstomming. Pure waanzin! Dat er 50 jaar na WOII opnieuw in hartje Europa zo iets kan gebeuren: vaders en jonge mannen, sommige nog kinderen, die met honderden tegelijk worden afgeslacht is onbegrijpelijk. Ook de kinderen zijn enorm onder de indruk en hebben veel vragen over wat er hier allemaal is gebeurd en vooral het “waarom” en over oorlog in het algemeen. Gelukkig lijkt het ons dat men goed hersteld is van deze git zwarte bladzijde in hun geschiedenis. Voor ons is deze stad alvast een citytrip aanrader voor iedereen! Sarajevo, you have impressed us! Maar eventjes genoeg steden, nu is het tijd voor bergen en natuur dus… Op naar Montenegro!

München (Duitsland) and Zagreb (Kroatië)

De weg naar München verliep de eerste helft zeer vlot maar het blijft niet duren en rond Stuttgart hebben we behoorlijk wat file aan de broek. Bij het binnenrijden van München rijden we langs het grote stadion van Bayern München , de Allianz Arena en Viktor is uiteraard danig onder de indruk. We hopen hier vanavond een bezoekje te kunnen brengen en samen met een massa Duitsers de finale van de World Cup mee te maken. Hoewel we getipt waren door verschillende mensen blijkt het stadion helemaal leeg. Onze poging om door te dringen tot het centrum van de stad om aldaar “de match van de weltmeister” te aanschouwen blijkt tevergeefs, het is er enorm druk en de auto die krijgen we nergens maar dan ook nergens kwijt. We besloten dan maar terug te keren naar ons hotel (zelfde als vorige keer) en uit miserie hebben we de match dan maar van in de hotel kamer bekeken. En het werd een terechte overwinning voor de Mannschaft, Ganz Toll!

De rit naar Zagreb verliep zeer vlot door het weinige verkeer. Ook was de autostrade nu volledig aangelegd in tegenstelling tot de vorige keer zodat we reeds in de vroege namiddag aankwamen in het “Fancy Hostel”. Wanneer het juffertje ons de kamer liet zien reageerde Viktor enthousiast, “Wauw, this is the best of the best of the best!”, waarop het juffertje glom van trots. We sprongen de tram op en reden recht naar het centrum van de oude binnenstad. We liepen wat rond en aten in een lekker Thais buiten restaurantje. Het viel ons op dat er behoorlijk wat kinderen aan het bedelen zijn en ook grafitti is alom vertegenwoordigd. Daar moeten ze hier in de Balkan toch iets aan doen hoor aan dat bekladden van gebouwen, lelijk! De volgende dag, toen Valerie ’s morgens een douche nam, legde zij haar bril op de handdoek om de grond. Met haar slaaphoofd stapte ze even later uit de douche en op haar nieuwe bril die toen krak zei. Paniek alom maar gelukkig kon ik met mijn fingerspitzengefühl de kromme beentjes van de bril weer enigszins recht zetten. Vermits er geen ontbijt voorzien is in het Hostel snelden we nog langs een warme bakker en dan hop de auto in richting Sarajevo in Bosnië. Zagreb liet bij ons na dit blitzbezoek een matig positieve indruk na, misschien zou een langer verblijf ons meer kunnen verrassen.

Bosna i Hercegovina & Montenegro

Het is weer zomervakantie dus zijn we weer weg!  Een aantal jaar geleden deden we Slovenië en Kroatië aan, deze keer gaan we ietsje meer naar het Zuiden: Bosnië Herzegovina en Montenegro.  Maar eerst stoppen we in München alwaar we hopen de Finale van het WK ergens mee te kunnen pikken tussen de Duitsers, dat wordt dikke feest!