Mangogarnalen

Zin in iets lekkers en eenvoudig? 

Neem volgende ingrediënten bij de hand: 450 gr rauwe garnalen / scampi’s  (gepeld en darmkanaal verwijderd), 1 eiwit, 2 theelepels maïzena, 1 theelepel zout, 1 theelepel sesamolie, 1/2 theelepel versgemalen witte peper, 450 gr rijpe mango (geschild en in stukjes gesneden), arachideolie, 1,5 theelepel fijngesneden gember, 2 theelepels fijngehakte knoflook, 1 eetlepel droge sherry, fijngesneden lente-ui

Ga als volgt te werk:

1. Meng eiwit, peper, zout, maïzena, sesamolie en garnalen/scampi’s.  Zet het mengsel 20 minuten in de ijskast.
2. Laak de wok heel heet worden, giet er de arachideolie in. Wanneer de olie zo heet is dat ze begint te roken voeg je de garnalen/scampi’s toe.  Bak ze kort tot ze geurig en wit zijn.
3. Voeg de rest van de ingrediënten toe, uitgezonderd de lente-ui.  Laat alles nog even bakken en roer regelmatig om.
4. Voeg als laatste de lente-ui en nog een scheutje sesamolie toe.  Warm het geheel goed door en serveer met witte rijst.

Mjammie!

Dit is een gerecht uit het boek”De Complete Chinese keuken” van Ken Hom, Fontaine Uitgevers.

Citytrip Köln ~ Dag #3

Ietsje langer geslapen vandaag (zondag) want het optreden gisteren was best vermoeiend.  Vermits we niet meer naar de stad gaan vandaag en eerder kort na de middag wilden vertrekken naar huis hebben we op ons gemak uitgebreid genoten van het alweer uitstekende ontbijt.  Hoewel we deze citytrip naar aanleiding van het J-Shock festival hadden gepland, is het veel meer geworden dan dat.  Een weekendje voor ons tweetjes waar we eens konden doen wat wij wilden zonder ons al te veel zorgen te maken of steeds uit de doppen te kijken wat onze peuter zou uitsteken.  Soms moet je nu eenmaal tijd nemen voor elkaar en dat hebben we dan ook gedaan dit weekend.

Na het ontbijt stond er nog een bezoekje gepland aan het museum voor Oost-Aziatische kunst.  Met artefacts, beelden en vele schitterende kalligrafiewerken uit China, Japan en Korea.  Eerst hebben we daar de boekenwinkel geplunderd om alweer onze never ending Azië-honger te stillen.

De weg terug huiswaarts verliep zoals de heenreis: zonder enig probleem en op een kleine drie uur.  Wat leuk toch dat je in Duitsland soms effe het gaspedaal kunt indrukken en tegen 170/180 per uur kunt laagvliegen, zo gaat het nogal vooruit hoor.  We hebben er het trouwens dit weekend samen overgehad: we zouden wel in Duitsland kunnen aarden en wonen!  In elk geval, een meer dan geslaagde citytrip en wederom, na onze zomerreis naar het Zwarte Woud vorig jaar, uitstekende punten voor Duitsland als reisbestemming.

Citytrip Köln ~ Day #2 ~ J-Shock 2007

Terwijl bijna al m’n vrienden op Graspop Metal Meeting in Dessel zaten dit weekend, zaten wij dus ietsje verder in Köln/Cologne (Duitsland) met als hoofdreden (of aanleiding eerder) het J-Shock 2007 festival te bezoeken.  Enkele Japanse rockbands traden daar voor de eerste keer aan in Europa.  Gezien ik de laatste jaren steeds meer en meer naar J-Rock/Visual Kei luister moest ik daar natuurlijk heen. 

Aan de ingang van het concertgebouw “Palladium” moest ik m’n fototoestel uitlenen (omhooggevallen security dude), terwijl later blijkt dat heel de zaal vol zit met fototoestellen. En naast fototoestellen zat ook heel de zaal vol met Gothic/Lolita meiden met een gemiddelde leeftijd van 16 jaar.  En dat voelt wel behoorlijk raar: papa’s en mama’s die aan de ingang dochterlief wat extra pré toeschuiven of mee binnen gaan in de zaal en met grote ogen kijken naar al dat Gothic geweld.  Het lijkt wel het tegenovergestelde van de (Black) Metal scene trouwens, waar 90% van het mannelijk geslacht is, hier was het duidelijk omgekeerd.  En van die 10% “mannen” was er nog eens 8% travestiet.  Wij zijn blijkbaar in de verkeerde subcultuur terecht gekomen.  Uiteraard kon me dat nu eigenlijk niks schelen, dat subcultuur gedoe ben ik ondertussen behoorlijk ontgroeid. 

De bands en de shows waren uitstekend!  Zelfs Valerie, die eigenlijk meeging om mij een plezier te doen en zich doodergerde aan die 16-jarige pupers kon het zeer smaken.  ギルガメッシュ was lekker stevig en dus kon ik lustig headbangen (als enigste weliswaar, de andere waren aan het gillen en springen gelijk zot).  Het leek bij wijlen soms een Take That concert van welleer, nog nooit zag ik zoveel gillende tieners bijeen, uitermate amusant!  Als laatste was アンティック-珈琲店-: leuke rock en vooral héél dansbaar, dus hebben we wat “moves” geplaatst.  Deze band bespeelde het Duitse publiek trouwens uitstekend door wat gebroken (en dus hilarisch) Duits te spreken.  Ook het Engels was om te gieren: “Are you having the fun?”  Ik riep nog: “Yes!  I have all the fun in my pants!”.  Hier alvast een YouTube filmpje van een andere J-Rock adept met oa the grappig Engelse quotes van アンティック-珈琲店- (An Cafe):

Enfin, het was er zeer amusant en heb er nog wat CD’s en andere exclusieve prullaria op de kop kunnen tikken.  Na het optreden de tram in naar hartje Köln om nog een Donor Kebabke te steken in een of andere lugubere Griekse kelder.  Maar daar alvast de lekkerste dürum gegeten ooit!

Citytrip Köln ~ Dag #2

Het Novotel ontbijtbuffet, alom gekend bij ons na onze verblijven in o.a. Novotel Parijs, Novotel Amsterdam en Novotel Nürnberg, biedt een rijke variëteit van kwaliteitsvol lekkers.  We aten ons buikje dus flink rond!

Vandaag weer een shoppingdag want Köln staat alom bekend als het Duitse shoppingparadijs.  Niet omdat het goedkoper zou zijn dan elders maar gewoon vanwege de hoeveelheid winkel en winkelcentra.  Dankzij Jimmy’s falende oriëntatievermogen bracht de metro ons helaas helemaal naar de verkeerde kant van de stad.  Als ik niet zelf was opgesprongen om het rijtuig te verlaten waren we waarschijnlijk ergens in Berlijn beland.   Hoewel niet voorzien maakten we van Jimmy’s vergissing gebruik om de Keulse Arena van naderbij te bekijken.  Knap staaltje bouwkunst! 

Enkele uren later dan gepland kon onze shoppingdag dan toch beginnen.  Om een lang verhaal (~J~ lees: hééééél lang verhaal, totaal “opgeshopt” waren we) kort te maken kan je hieronder een foto bekijken van het aangekochte.

Wat ons deze middag nog opviel bij onze Duitse buren: de kindertjes hier slapen heel makkelijk in een buggy en lijken dus op het eerste zicht brave schaapjes.  Echter, wanneer ze wakker zijn amuseren ze zich graag met krijsen en zich koppig op de grond gooien.  Enkele keren waren we bij het aanzien van zo’n tafereeltje stiekem blij dat wij het deze keer niet waren die een koppige peuter in bedwang moesten houden.  Verder ook nog opvallend in Köln: een zeer homo-vriendelijk klimaat wat zich toonde in de vele gelijkslachtige koppels, gay-bars en travestietenshows in het straatbeeld.  Tenslotte werd ook duidelijk waarom de Duitse kledingmaten zoveel groter zijn dan de onze (een Belgische 38 is geen Duitste 38!).  Opvallend veel tientonners waggelden in de shoppingstraten.

Citytrip Köln ~ Dag #1

Dit weekend bezochten we Köln, de vierde stad van Duitsland met zo’n 1 mljn inwoners.  Voor het eerst sinds het huwelijk van Jeroen en Gosia in Polen, nu net een jaar geleden, lieten we Viktor opnieuw meerdere nachten logeren.  Opa Dré en Oma Jenny waren blij dat ze hun kleinzoon nog eens te gast kregen.  Hoewel ik hem de dagen vooraf verschillende keren had verteld over zijn komende logeerpartijtje, had het kleine ventje het opzet pas door toen wij met ons tweetjes de oprit afreden en hij bij Oma Jenny op de arm ons tweifelend nakeek.

Een luttele drie uurtjes rijden was het tot aan Novotel Köln.  Mijn recent aangeschafte travelbag die in China onze steun en toeverlaat zal zijn, kreeg dit weekend zijn doop.  Al wat we nodig hadden, inclusief onzer beider hoofdkussens, paste zonder probleem in de supertas.

Na een kleine controle en goedbevinding van de kamer trokken we er meteen op uit, het stadscentrum in.  We beklommen de 509 trappen naar de top van de Keulse Dom, een prachtig en imposant bouwwerk.  Het trappenklimmen was niet te onderschatten,  het zweet liep langs onze ruggegraat naar beneden en velen keerden op hun stappen terug lang voor ze de top bereikten.  Halfweg de klim konden we even op adem komen bij de gigantische klokken van de de kathedraal.  Eenmaal de top bereikt werden we beloond met een prachtig panorama over Köln.

Na het trappenklimmen hadden we wel een goed Duits biertje verdient.  Uiteraard kozen we er meteen de duurste keet van Keulen uit.  In het zonnetje en met zicht op de Dom smaakte dit prima.  Klaar voor een eerste shoppingtocht.  Vandaag slechts een kleine verkenning, de grote aankopen volgen morgen.

Om de dag af te sluiten twijfelden we tussen een Thaïs en een Chinees  restaurantje op de Heumarkt.  Gezien we na het herhaaldelijk voorbijschuifelen bij de Thaï geen enkel gevuld bord konden ontwaren en we bijgevolg geen idee hadden van de kwaliteit van wat daar geserveerd werd, kozen we voor de Chinees.  Deze keuze draaide jammer genoeg op een teleurstelling uit.  Het werd een buffetje met weinig authenticiteit.  Jimmy’s avond kon echter niet meer stuk; hij oefende zijn Chinese talenkennis en vroeg de serveuze een pintje bier en wat later of ze geen eetsstokjes in huis had.  Deze bezorgde zonder aarzelen het gevraagde waarop Jimmy glom van trots.  Glim – glim…

Visa in the pocket

Vandaag ondernamen Viktor en ik een hele trip in ons Twingootje naar Oudergem, alwaar we onze visa mochten ophalen.  Reeds vanaf Mechelen-Zuid zat het verkeer vast en konden we stapvoets verder tot aan onze bestemming.  De heenrit nam dan ook 1 u 40 minuten in beslag.  Dat alles om 1 minuutje binnen te zijn in het Conulaat.  Toch maar even ter plekke gecontroleerd of ze ons wel degelijk de juiste paspoorten teruggaven en dat het juiste stempeltje erin stond.  Om niet meteen terug in de auto te moeten kruipen voor de lange terugrit hebben we van de gelegenheid gebruikt gemaakt om in het mooie park tegenover de Boulevard du Souverain ons fruitslaatje op te smikkelen en naar de eendjes en zwanen te kijken.  Dit gaf ons nieuwe energie.  De terugrit nam gelukkig “slechts” een dik uur in beslag.

VISA

Daarnet zijn we in de voormiddag naar Brussel geweest voor onze VISA aanvragen.  Hiervoer moesten we bij het Chinese consulaat zijn in Oudergem.  Alles ging vlotjes totdat we van de Brusselse ring waren en Oudergem binnenreden: muurvast.  En dat was een probleem want we hadden nog slechts een 15 minuten, om 11u30 sluit dat ding vandaag.  Vermits we toen al in de juiste straat waren hebben we de auto maar onmiddelijk in de eerste de beste zijstraat geparkeerd en besloten om te voet verder te gaan.  Blijkt het nummer 400 te zijn.  Dus hebben we moeten lopen en kwamen we daar bezweet en zo rood als een tomaat aan. 

De loketbediende (een chinese madam) keek zeer geamuseerd naar de pasfoto van Viktor en vroeg of hij erbij was.  Die wou ze absoluut zien.  “Un tres bon garçon” had ze gezegd, ze had van mijn part ook mogen zeggen: “Ni de erzi hen piaoliang” 😉 .  Ze zwaaide en lachte naar Viktor, ook de andere loketbediendes deden leuk mee.  Dat beloofd dus als we echt in China zullen staan.  Ik vrees dat we dit het eerste uur leuk gaan vinden maar daarna moeten ze ons gerust laten.  Ik heb echter al een goed idee: ik ga op voorhand foto’s/naamkaartjes (mingbian) maken en kunnen ze daar dan hun lusten op bot vieren, voila.

Anyway, de visa zouden volgende week klaar zijn.  We moesten wel zeker zijn dat we de eerste september vertrekken, zo’n visum is slechts 3 maand geldig en gaat in vanaf de aanvraag (vandaag dus). 

Ginds hebben we maar een terrasje gedaan en een overheerlijk slaatje gegeten.  Viktor vond het minder plezant, hij was dan ook doodmoe, dus was het van alles en nog wat bedenken om hem te bedaren.  Het geplande uitstapje (lees: gewenningsmoment) naar de luchthaven dat we hadden beloofd zal er dan ook niet meer inzitten vandaag.

Typisch Revisited

Ja lap, het is weer zover hoor.   Net zoals op zaterdag 14 april en op donderdag 8 februari gebeurde er vandaag het volgende: ik had nog een drie kwartier te gaan voor ik moest vertrekken naar de Chinese les,  we besloten toch nog snel een pizza te gaan eten in Stekene met z’n drieën.  En zo geschiedde.  Het naderde al gauw 18u00 en ik ben dan maar overhaast vertrokken vanuit de Pizzeria om naar de les te snellen, Valerie en Viktor waren immers met de fiets, ik met de auto.  Net voor ik de oprit aan de school in Sint-Niklaas wil oprijden gaat m’n GSM: “Hey, ik heb geen sleutel, we kunnen niet binnen”.  Aaarrggghhh.  Effe laten weten dat ik dus eerst nog naar huis moest om vrouw en kind binnen te laten en dan op een rapje terug naar de les te vlammen.  Typisch, en ’t zal zeker niet de laatste keer zijn vrees ik! 🙂

Misschien moeten we toch eens ergens een reservesleutel verbergen.  Nog een paar van die stoten en ik hernoem onze blog naar Typisch.

Boempatat

Dagelijks riskeer ik mijn leven door met mijn Twingootje naar Antwerpen te rijden.  Vorig jaar had ik al een onaangename ervaring toen ik over een niet-geïdentificeerd ijzeren voorwerp, achteloos achtergelaten op de N49/E34 reed.  Dat kostte me toen een volledig maandloon aan herstellingen en de eigenaar van het object heeft zich uiteraard niet gemeld om te delen in de kosten.

Afgelopen donderdag waren de goden me opnieuw slechtgezind.  Rond 7.15 u ’s morgens reed ik braafjes het rond punt in Stekene aan de oprit naar de N49/E34 op.  Een grote wagen komende uit de richting van Hulst reed zomaar het rond punt op, precies op het moment dat ik daar paseerde.  De gevolgen laten zich raden: niettegenstaande ik nog voluit in de remmen ging was een botsing onvermijdelijk. Onthutst keek ik de bestuurder die me aanreed in de ogen.  De man keek me op zijn beurt aan maar in plaats van uit te stappen, de schade op te meten en de nodige papieren in te vullen, gaf meneer plankgas richting Antwerpen.  Meteen zette ik, mijn hersenen in topvorm dankzij de verse dosis adrenaline, de achtervolging in.  Mijn kleine Twingootje moest echter afhaken toen ik de 130 km/uur bereikte.  De gangster was toen nog maar een klein stipje in de verte, snel verdwijnend in de massa. 

Diezelfde avond liet ik bij de lokale politie in Stekene een PV opstellen van het gebeurde.  Met de drie tekens van de nummerplaat die ik had kunnen noteren en het gelukkige feit dat het ging om een nummerplaat met felblauwe achtergrond en zwarte tekens, hetgeen wijst op een taxi uit Nederland, kon de politie een onderzoek openen.  Hoewel de brave agent eerst niet de indruk gaf daadwerkelijk de koe bij de horens te zullen vatten, kreeg ik vandaag dan toch een telefoontje.  Slechts 3 wagens dragen een nummerplaat beginnend met 91T, 2 daarvan zijn monovolumewagens dus de derde is de gezochte vluchtmisdrijver.  Nu is het wachten op het verhoor door de Nederlandse politie.  Dat hij zijn verdiende straf mag krijgen!  Wordt vervolgd…

NMR

Ik ben al een tijdje “op de sukkel” met m’n rug.  Iets waar ik al altijd problemen mee heb gehad, blijkbaar heb ik een paar afwijkingskes hier en daar, de een al erger dan de andere.  Maar het laatste jaar zijn de pijnen heviger en frequenter met een climax enkele weken geleden.  Hoog tijd voor een echte rugspecialist erbij te halen.  Want de laatste weken waren zelfs niet om uit te houden en heb ik zware pijnstillers genomen.  Daarom deze middag even lekker liggen chillen onder de NMR-scan (bijna in slaap gevallen, no kiddin’) van het AZ Waasland.  Nu nog wachten op het verdict, dat komt volgende week donderdag.

Hopelijk komt er gauw beterschap want door m’n rugpijnen ben ik al vijf weken (ofzo) niet meer naar de fitness geweest: weg conditie, weg spieren, weg china-voorbereiding.  Zo heb ik deze week educatief verlof (voorbereiding voor het examen) maar Viktor heb ik slechts een dag kunnen thuis houden, daarna moest hij terug naar de creche: ik kreeg weer extreem veel last in m’n rug van ‘m op en af dingen te halen/zetten. Ben ik nu een slechte vader?  Zo voelt het althans een klein beetje, wees gerust ik weet wel beter hoor maar een prettig geval is het alvast niet.