Slovenië & Kroatië 2009 – Dag #6

Vandaag was het de laatste dag op Kamp Koren in Kobarid. We hadden geen haast dus het was op het gemakske dat we alles klaarmaakten voor het vertrek. De natte onderzeilen legden we in het zonnetje om te drogen terwijl we de tent verder afbraken. We liepen nog even naar beneden om afscheid te nemen van de prachtige Soča die ons hier elke dag 24/24 entertainde met zijn bulderende waterstroming.

Iets na 11 vertrokken we richting Postojna alwaar we de machtige Postojnska Jama (grottencomplex) gingen bezoeken. Niet super veel volk vandaag terwijl dit een van de top toeristische trekpleisters is van Slovenië, de parking lag er dan ook eerder verlaten bij en zie daar, de bus met Japanners was weer van de partij. De grotten zelf waren imposant en machtig, alweer een prachtig kunstwerk van onze dierbare moeder aarde. Het was er verder wel verdomd koud zo’n 120meter onder het aardoppervlak.

Daarna reden we verder naar de hoofdstad Ljubljana alwaar we verblijven in een omgebouwe gevangenis. We zitten in een kleine cel, nummer 104. Buiten loopt het vol met alternatieve jongelingen en staat elke muur boordevol met grafitti, we zitten hier midden in het alternatieve circuit blijkbaar dus ik voel me als een vis in het water. althans als een oude vis, hehe. Een jeugdhuis net naast ons hostel zorgt op dit moment voor de nodige animo rond het gebouw. Geen natuur noch stilte hier maar 100% urban life en nachtlawaai. Verder hebben we nog maar een klein stukje van de stad verkent, het ziet er leuk uit met de Ljubljianika rivier die de stad in midden splits. We aten in een heerlijk italiaanse resto en hopen om morgen meer van de stad te kunnen ontdekken.

Het checken net het weer voor deze week, voor Ljubljana en daarne de kust in Kroatië, de voorspellingen zijn helemaal niet goed, dus dat wordt bang afwachten.

Slovenië & Kroatië 2009 – Dag #5

Koud, wat is het berekoud! En dat voor heel de nacht. Ik en Valerie hebben behoorlijk liggen rillen en dus niet zo goed geslapen. Gelukkig kwam de zon erdoor en werd het een mooie warme dag (+/-24°).

We besloten echter om het vandaag rustig aan te doen. Uit onze vorige reis leerden we immers dat je soms beetje rust moet inlassen als je reist met een (klein) kind en wat tijd om te spelen moet maken. Dus werd er vandaag veel gespeeld, gelezen en gestudeerd (diehard he). In de namiddag besloten we om toch nog eens een frisse duik te nemen in de Nadiža. Het voelde echter nog kouder aan dan de vorige keer maar toch waagden we een plons en zwommen lustig in het rond tussen onze visvriendjes. ’s Avonds werd er nog wat verder gespeeld terwijl Valerie reeds wat inpakte want morgen trekken we verder.

Slovenië & Kroatië 2009 – Dag #4

Toen we gisteren terug de camping op reden zag de hemel er een beetje dreigend uit. En zo geschiedde: donder, bliksem en regen tegen 200km/u. Die donder is hier trouwens de moeite hoor, die weergalmt van bergwand tot bergwand, want een knallers.

’s Morgens was het nog hard aan het regenen en dat zou zo voor heel de dag zijn. Daarom bleven we wat langer slapen en langer ontbijten. Maar we zijn niet echt vakantiegangers die lang stil zitten dus regen of geen regen, we gingen weer op pad.

We besloten om naar het Triglav National Park te rijden, een trip van ongeveer 2 uur. Eerst gingen we naar het meer van Bohinj (Bohinjsko Jezero) en werden er doorweekt door de gietende regen en buiten een bus Japaners voor een blitsbezoek waren we er helemaal alleen. Daarna trokken we naar de impressionante Sarica waterval en werden er nog doorweekter en waren daar ook weeral alleen. Als afsluiter gingen we nog zwemmen (nat waren we toch) in het Aquapark in Bohinjska Bistrica. Ook hier weer buiten niemand te zien, buiten het seizoen op reis gaan rockt.

Na de lange rit terug naar Kobarid werd Viktor al slapend vanuit de auto naar de tent gedragen, die was doodop. Wederom een vermoeiende maar toch zeer plezante dag ondanks het slechte weer.

Slovenië & Kroatië 2009 – Dag #3

De eerste nacht in de tent was redelijk. De eerste paar uur zelfs zeer goed maar om 1u00 worden we wakke want we voelen op de stenen grond. Onze luchtmatras blijkt niet 100% luchtdicht te zijn en dient om de 4/5 uur opnieuw opgepompt te worden.

Ook vandaag is het heel warm (+/-30°). Na het opstaan en ontbijten rijden we naar het Zuidelijker gelegen stadje Tolmin. Net zoals het onthaal op de camping spreken ze hier bijna perfect Engels in het Toeristische infopunt. Eerst eten we een lekkere en stevige maaltijd gevolg met het overheerlijke eigengemaakte ijs (Italiaanse invloed?) waarna we een korte wandeling maken langs de oevers waar de Soča en de Tolminka rivieren samenkomen.

Dan terug de auto in om ietsje verder een zeer prachtige wandeling te maken in de Tolmin kloven. Langs smalle padjes, langs kloven en over wiebelende bruggetjes, voorbij naar beneden stortende riviertjes en door bergholtes vervolledigen we de wandeling. Adembenemend en vermoeiend. Over wiebelende bruggetjes gesproken, ik wandelde HEEL voorzichtig met Viktor over “The Devils Bridge”. Een zeer wankel geval dat tientallen meters boven een woeste rivier bengelde. Viktor was helemaal niet bang. Bij het terugkeren struikelt hij echter en valt opzij en kon net het touw aan de rand vastpakken. Mijn hart stond stil voor enkele seconden en we repten weg van deze Duivelse brug en aan de kant moet ik eerst enkele minuten bekomen. “Maar ik had het touw vast hoor toen ik viel”, waren Viktor zijn bemoedigende woorden toen ik zag dat ik er effe niet goed van was. Verder was Viktor heel de weg zeer flink, hij heeft heel de trip zelf gewandeld. Bij het einde kreeg hij dan ook een snoep en mooie stempel van de lieve ticketdame.

Na de vermoeiende wandeling reden we iets westelijkerm nabij de Italiaanse grens voor een duik in de Nadiža rivier. De Soča is immers berekoud en de Nadiža zou warmer zijn. Nu, de eerste minuten was het bibberen en schoorvoetend ietsje dieper de rivier in gaanm maar eens je helemaal onderging was dit hemels. Zwemmen tussen de rotsen en de vissen. Het water is immers zo helder dat je bodem tot 2 meter diep perfect kan zien en dus ook de vele vissoorten die deze rivier rijk is. We waren het unaniem eens: deze zwempartij was al het leukste wat we tot hiertoe deden. De vakantie kan al niet meer stuk.

Slovenië & Kroatië 2009 – Dag #2

We hebben goed geslapen in het Bed en Breakfast hotel in München. Hoewel er geen family-room meer ter beschikking was, was dit niet zo’n groot probleem: luchtmatras uit de auto en Viktor kon naast ons bed slapen. Een gratis pr0n-kanaal en gigantisch spiegel net voor het bed doen mij vermoeden dat er hier soms spannende nachten te bleven vallen.

Na het ontbijt reden we verder, we verlaten Duitsland en rijden Oostenrijk binnen en vlotjes verder voor een klein stukje Italië. Iets te vlot misschien want we missen de geplande afrit en moeten noodgedwongen peage betalen, maar gelukkig was dat niet zo veel vermits we bij de volgende exit rechtsomkeer maakten. Na het verlaten van de autostrade reden we langs kronkelige wegen eindelijk Slovenië binnen.

We reden verder recht naar “Kamp Koren” in Kobarid (Noord-West Slovenië). Het is een kleine camping, een 50-tal plaatsen, op een bergrand. We installeren ons in de verste hoek, aan de afgrond naar de wilde, azuurblauwe rivier de “Soča”. Een padje naast ons tent leidt recht naar de ijskoude rivier (grotendeels door vers gesmolten sneeuw gevoed). Het geluid van de stroming van de Soča is overdag maar vooral ’s nachts zeer goed te horen, ideaal om bij in slaap te vallen. En ’s morgens… dan worden we gewekt door gefluit van volgeltjes, puur natuur hier!

Klaar voor een nieuwe episode in de “Typisch”-serie? Terwijl we net zijn gearriveerd en het meeste uit de auto hebben geladen vraagt Valerie me de sleutels. In mijn broekzak natuurlijk! Niet dus. Niet in mijn zijzakken en ook niet in mijn bovenbeen zaken (waar ik normaal altijd de sleutels steek). Een eerste zoektocht levert niks op buiten wat stress en nervositeit. We zoeken harder en vinden na een uur zoeken en speuren niks. De stress neemt toe en we vragen ons langzaam af hoe we hier ooit weg zullen geraken. Van de stress moeten we even afkoelen, ik doe verder met de tent in een te fixen en Valerie gaat effe wandelen naar de rivier met Viktor. Wanneer Valerie terug komt is er nog steeds veel stress en uit pure wanhoop wordt ze handtastelijk en knijpt in mijn billen. En wat voelt ze daar? Juist ja, de sleutels in mijn achterzak, die ik normaal noooooit gebruik. OEF, weg stress en welkom rust.

Slovenië & Kroatië 2009 – Dag #1

Gisterenavond hadden we de auto reeds ingeladen. En dat viel reuze mee. Kledij, tent, speelgoed, Viktor’s fiets en allerlei andere kampeertoebehoren gingen zonder vele problemen in de wagen.

Damn, ik krijg hier ’t vliegend schijt van dit toetsenbord, niet azerty noch qwerty maar qwertz en een windows in het Sloveens, leuk.

Anyway, de rit met de wagen ging zeer goed vooruit, zeker in Duitsland. Goed doorvlammen, 150/160 en dan schiet het goed op. Wel oppassen voor de talrijke mercedessen en bmws en porches die je tegen nog veel hogere snelheid passeren. Pure rodeo. Enkel jammer van de vele wegwerkzaamheden, eens je goed op dreef bent kan je weer vertragen. Want als je moet vertragen best doen, we flitsen hier graag want blijkbaar houdt iedereen zich goed aan de beperkingen.

Gelukkig hadden we dus geen file en zagen enkel in tegenovergestelde richting reuzefiles. Vermoedelijk Duitsers die terug kwamen van hun verlengd weekend. Een keer zagen we een aankondiging dat er file was waardoor we besloten en andere route te proberen en dat ging vlot. Vlot ondanks dat we gaan GPS bij hebben, wij ˝doen het˝ nog op de oude manier: papier en kaart, plezier verzekerd, hehe.

Tegen 18u00 kwamen we aan in München in het ˝B&B Neue Messe˝-Hotel. Vermits dit in een zakelijk district lag was daar op zondag geen jota te doen. Dus terug de wagen in een we reden hartje München binnen waar we wat lekkers aten (en dronken) en we verkende een stukje van de stad.

Republika Slovenija en Republika Hrvatska

Suprise… morgenvroeg vertrekken we op vakantie. We zullen een drietal plaatsen aandoen in Slovenië (een camping in de bergen, de hoofdstad Ljublijana en een boederij op het platteland) en we gaan ook naar kust in Kroatië (Zadar). We rijden niet in een keer door, we stoppen zowel voor de heen als terugreis in Duitsland (ergens tussen Stuttgart en München). Tot binnen een dikke twee weken!

Chen stijl

Terwijl ik nog steeds elke dag een drilsessie doe is er nog iets dat ik op dagelijkse basis tracht te beoefenen, namelijk Taijiquan. Ik startte vorig jaar in September met de Yang stijl. De cursus ging echter verder vanaf februari op dezelfde avond dat ik Chinese avondles had, dikke pech dus en zo kon ik de Yang stijl niet afmaken.

Gelukkig mocht ik van m’n leraar/laoshi inspringen bij de Chen stijl, die echter ook reeds in september was begonnen. Deze stijl is iets zwaarder en sneller en daardoor sluit deze eigenlijk sowieso beter aan bij mij. ’t Was niet zo gemakkelijk in het begin om als groentje mee te doen (ik kende niks van de bewegingen), maar dankzij mijn aanwezigheid (als enigste denk ik) van elke les, en m’n regelmatige oefenpartijen thuis, op het werk, ANYWHERE, etc. kon ik vlug bijbenen. De cursus loopt bijna af en ik moet echter twee lessen missen want volgende week vertrekken we reeds naar Slovenië (but that’s another story). Bijgevolg vrees ik dat ik ook de Chen stijl net niet volledig onder de knie ga hebben. Weer dikke pech.

Maar… Deze zomer in augustus organiseert m’n leraar, Thomas Roelant, extra workshops die door een Chinese (Song Xilin) worden gegeven. Zij komt deze zomer speciaal naar België en ik hoop bij haar een intense sessie Chen-stijl te kunnen volgen zodat ik deze stijl min of meer onder de knie heb. Het zou twee avonden in de week zijn, vier weken aan een stuk. Ze zou ook een iets “hardere” uitvoering hebben, dus dat gaat plezant worden. Kan ik eindelijk in het openbaar de show gaan stelen (yeah right). Hoewel… een van m’n natte dromen is toch bij zonsopgang in China m’n Taiji te kunnen oefenen, in een idyllisch parkje of het ultieme: op DE muur zelf, graaaaauw!